Δευτέρα 18 Μαρτίου 2013

Η χώρα των ονείρων


Εκεί, στη χώρα των ονείρων χάθηκα. Χάραξα δρόμους αδιάβατους και μάζεψα τ'αστέρια που άνθισαν στο έδαφος. Χόρτασα με λοτούς και ξεδίψασα με θολά νερά, μπέρδεψα το χτες με το σήμερα, έσπασα καθρέφτες και χόρεψα ξυπόλητη πάνω στα κομμάτια τους. Τα σύννεφα ήταν μπρος μου, όχι πάνω, ήταν δίπλα μου και δεν έκρυψαν τον ήλιο ούτε μια στιγμή. Τα αντικείμενα πέθαιναν, το ξύλο κάηκε, το ατσάλι έλιωσε και το χαρτί σκίστηκε, ολα εγίναν νερό, τα πήρε το ποτάμι, μα δεν έκλαψε κανείς. Προχωρούσα προς τα πίσω και δε γύριζα μπροστά, δε φοβόμουν. Όλα ήταν καθαρά. Ψυχές τραγουδούσαν σε γλώσσες που δεν υπήρχαν στα βιβλία, οι ψυχές ήταν πεταλούδες, ήξερα το τραγούδι τους. Ξέχασα τι έπρεπε να κανω, μαγεύτηκα, δε ζήτησα συγχώρεση, δεν ήθελα βοήθεια. 'Ετρεξα στους λόφους και δεν κουράστηκα, γλίστρησα πάνω στις βιολέτες, έγινα μοβ, είχα χρώμα. Κάποιοι με κοιτούσαν να πέφτω, να σκορπίζομαι, ήθελαν να με συναρμολογήσουν αλλά το βλέμμα τους δε με βάραινε, το γέλιο μου τους τρόμαξε. Χάθηκα.. οι άλλοι με έχασαν-εγώ με βρήκα. Εκεί..στη χώρα των ονείρων, ξεχάστηκα.

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Αντιθέσεις



ζείς μόνος-συνυπάρχεις
θέλεις-πρέπει
επιθυμείς-χρειάζεσαι
σκέφτεσαι-νιώθεις
ερωτέυεσαι-πονάς
αιώνια σκλαβωμένος στην αναζήτηση της ελευθερίας σου


Βαδίζω σ'έναν κόσμο άριστα δομημένο από αντιθέσεις
αγαπώ τον εαυτό μου-μισώ τους ανθρώπους
μισώ τον εαυτό μου(κυρίως μισώ τον εαυτό μου)-αγαπώ τους ανθρώπους.
Ο κόσμος έχει μία όμορφη ασχήμια-ο κόσμος έχει μια άσχημη ομορφιά.
Οι άνθρωποι ονειρεύονται λίγο πριν κοιμηθούν και το πρωί αφήνουν την καρδία τους στο κομοδίνο. Οι άνθρωποι είναι καλοί-οι άνθρωποι κάνουν πολέμους.
Δεν μπορώ πουθενά να βρω το ποτήρι που είναι μισογεμάτο-μισοάδειο. Βλέπω ένα ποτήρι που αδειάζει εντελώς και μετά ξεχυλίζει.
Προσπαθώ συνεχώς να συνθέσω την γκρι απόχρωση.
Οι επιλογές είναι δύο: στρίψε δεξιά-στρίψε αριστερά. Προσπαθώ να συναντήσω τον εαυτό μου στη μέση
Ισορροπία: πέφτω-στέκομαι. Πώς να ισορροπήσω ?
Δε θέλω να είμαι ευτυχισμένη..(η ζωή δεν είναι ευτυχία, η ζωή είναι γκρι)..να ζήσω θέλω!!

Πέμπτη 7 Φεβρουαρίου 2013



Πρίν οι εποχές συμπληρώσουν δυο κύκλους σου είχα πει να μη γίνεις σαν αυτούς και εσύ έγινες χειρότερος, σου είχα πει μην τους πιστεύεις και εσύ δεν πίστεψες ούτε εμένα, σου είχα πει πως θα'ρθουν οι καιροί και εσύ θα βρίσκεσαι απέναντι και οι γέφυρες θα'ναι σπασμένες και εσύ γελούσες. Και ήρθαν οι καιροί και σπάσαν οι γέφυρες και εσύ δε μου γελάς. Στη δίκη μου ήσουν πρώτος και έβγαλες με ευκολία την απόφαση ενοχής μου. Πολλές βραδιές σου είχα ανοίξει τα χαρτία μου,μα δεν πρόσεχες και έτσι δε μ'έμαθες ποτέ.
Μπήκες στο πλήθος γιατί νόμιζες πως θα'χε πλάκα και δε με ξανακοίταξες στα μάτια, έγινες ένα με την αλυσίδα τους. Πήγα κόντρα στο πλήθος για να σε βρω αλλά δε σε αναγνώρισα σε κανένα από τα ίδια, θυμωμένα πρόσωπα που αντίκρισα.Βγήκα από το πλήθος για να μη χάσω και εμένα. "Θα σε περιμένω εκεί έξω", φώναξα, μα δεν ξέρω αν με άκουσες, η φωνή του πλήθους ήταν πολύ πιο δυνατή, με τρόμαζε. Αν έχεις αγαπήσει έστω μία φορά δε 
γίνεται ποτέ να νιώσεις μίσος, σκέφτηκα.Έτσι έκατσα στην άκρη και σε περίμενα να βγεις και εσύ από το πλήθος, που όλο θέριευε και ύψωνε..

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Από:εμένα Πρός:εμένα


    • Γιατί δε γράφεις πια?Ούτε σε'σένα δε μιλάς και απλά βολεύεσαι και λες ξανά δεν πειράζει,θα περάσει..Και τ'αφήνεις και περνάνε..Καλά να πάθεις γιατί ξέχασες ποιος είσαι και βυθίστηκες στης συνήθειας τα νερά.Γιατί δε νιώθεις πια?Πού ειναι ο πόνος?Πού είναι ο πόθος,ο θυμός?Τ'άφησες πίσω..Νόμιζες μπορείς χωρίς αυτά.Όμως τα αγάλματα είναι πάγος και εσύ καις κάθε σου βράδυ.Ξέρεις πως ό,τι και αν σκαρώνεις αυτό δεν μπορείς να το σταματήσεις..Γιατί ο ήχος είναι μέσα σου...ο ήχος του βγαίνει απο τον παλμό και ο παλμός του δίνει ζωή..Είναι ζωντανό...αυτό που κουνάει τα στήθη απόμεινε να ζει μέσα σου.

    Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2012

    Μην κλειδώνεσαι


    Μην κλειδωνεσαι..Τα χέρια μου κουράστηκαν να κρέμονται απ'τις σιδερένιες πύλες σου και το σώμα μου βάρυνε,δεν κρατιέται πια απ'τα μεγάλα λογια σου που έγιναν ξεθωριασμένοι ψίθυροι.Γιατί ο χρόνος μίλησε και δεν έχω άλλους χάρτες να σε ψάξω.Κάθε φορά που περπατώ στο ποτάμι πλάι αυτό με τραβάει στον πάτο μαζί με όλα τα ξόρκια που δεν μπόρεσε κανείς να λύσει.Γι'αυτό,μην κλειδώνεσαι και εγώ όρκο θα δώσω στα παιδικά παιχνίδια μου να μην πειράξω τα ακατάστατα πλεγμένα σχέδιά σου.Γειά χαρά σου..

    Σάββατο 22 Δεκεμβρίου 2012

    Όταν μυρίζει γιασεμιά (propaganda collective)







    ΑΥΤΟΙ που ορίσανε το αύριο και τσακίσανε το χθες
    βρήκανε ταίρι στη μοναξιά βουβές ζωές
    φτιάξανε κόσμους γυάλινους με μαεστρία
    με χωροχρόνο απεριόριστο τι ειρωνεία!
    Μας φέραν του πουλιού το γάλα έξω από την αυλή
    και τσιμεντώσαν της ανθρωπιάς το περιβόλι.
    Βάλαν το φόβο να φυλάει τα στενά
    στη γειτονιά μην ξαναπαίξουνε παιδιά.
    Ταριχεύσαν την υπακοή για να μυρίζει κρίνα
    μπολιάσαν την ανεμελιά με κρίμα
    ρίξαν στη ρίζα της εξέλιξης τη λησμονιά
    μα εγώ θα πάω όπου μυρίζει γιασεμιά.
    Θα πάω στις μνήμες στα παραμύθια, στην γιαγιά
    και στο τόπι που ακουγόταν ως τα πέρατα.
    θα ξαποστάσω κάτω από την μηλιά
    και θ'ανταμώσω τα παιδικά μου τέρατα ξανά.

    Όταν μυρίζει γιασεμιά - βρίσκω και χάνω εμένα!
    Όταν μυρίζει γιασεμιά - ψάχνω ξανά για σένα

    Μας φτιάξαν πόρτες ψηφιακές για να μπούμε
    έξω εκεί στον κόσμο κι έτσι κλείσανε το δρόμο.
    Δώσαν εντολή στη μηχανή να εκδικηθεί

    "ΟΠΟΙΟΣ ΘΥΜΑΤΑΙ ΤΗ ΜΥΡΩΔΙΑ ΑΠΟ ΤΗ ΓΗ ΝΑ ΕΚΤΕΛΕΣΤΕΙ"

    Στην πιο μεγάλη φυλακή του χρόνου,
    τη λήθη, με δεσμοφύλακα το πόνο.
    Στολίσαν τα κελιά με πλαστικά λουλούδια
    μα εγώ θα κλέψω το φως απ' τ' αγγελούδια.
    Θ' ανοίξω το μπαούλο για να βρω τη σφεντόνα,
    θα καθαρίσω απ' τα κλαδιά την παλιά κρυψώνα.
    Θα σκαρφαλώσω στη ρίζα να πάρω όνειρα
    1. κι ίσως, πού ξέρεις, να ξυπνήσω τελικά...