Εκεί, στη χώρα των ονείρων χάθηκα. Χάραξα δρόμους αδιάβατους και μάζεψα τ'αστέρια που άνθισαν στο έδαφος. Χόρτασα με λοτούς και ξεδίψασα με θολά νερά, μπέρδεψα το χτες με το σήμερα, έσπασα καθρέφτες και χόρεψα ξυπόλητη πάνω στα κομμάτια τους. Τα σύννεφα ήταν μπρος μου, όχι πάνω, ήταν δίπλα μου και δεν έκρυψαν τον ήλιο ούτε μια στιγμή. Τα αντικείμενα πέθαιναν, το ξύλο κάηκε, το ατσάλι έλιωσε και το χαρτί σκίστηκε, ολα εγίναν νερό, τα πήρε το ποτάμι, μα δεν έκλαψε κανείς. Προχωρούσα προς τα πίσω και δε γύριζα μπροστά, δε φοβόμουν. Όλα ήταν καθαρά. Ψυχές τραγουδούσαν σε γλώσσες που δεν υπήρχαν στα βιβλία, οι ψυχές ήταν πεταλούδες, ήξερα το τραγούδι τους. Ξέχασα τι έπρεπε να κανω, μαγεύτηκα, δε ζήτησα συγχώρεση, δεν ήθελα βοήθεια. 'Ετρεξα στους λόφους και δεν κουράστηκα, γλίστρησα πάνω στις βιολέτες, έγινα μοβ, είχα χρώμα. Κάποιοι με κοιτούσαν να πέφτω, να σκορπίζομαι, ήθελαν να με συναρμολογήσουν αλλά το βλέμμα τους δε με βάραινε, το γέλιο μου τους τρόμαξε. Χάθηκα.. οι άλλοι με έχασαν-εγώ με βρήκα. Εκεί..στη χώρα των ονείρων, ξεχάστηκα.
